Ik probeer me te concentreren op mijn boek. Dat zou moeten lukken in een stiltecoupé. Maar toch wil het maar niet. Lichtelijk geirriteerd kijk ik op om vervolgens nog dieper in mijn boek te duiken. Het helpt niet. Maar ik heb geen zin in weer een snauw en dus blijf ik zitten. Iemand anders heeft wel genoeg lef en staat op, buigt zich voorover en vraag op een vriendelijke toon: 'Zou de muziek iets zachter mogen?'
'Wat nou man, als je er last van heb ga je toch ergens anders zitten! Ik mag toch zeker mijn muziek wel luisteren!'
'Maar dit is een stiltecoupe...' doet de man doet nog een wankele poging.
Hij krijgt een volle lading agressie en opgekropte woede over zich heen en deinst geschrokken terug.
Een andere reiziger springt voor hem in de bres. 'Joh, rustig, hij vraagt het vriendelijk en heeft gelijk, je muziek staat erg hard en dit is een stiltecoupé'. Ook deze man wordt naar een vuile hoek op deze planeet gewenst en al mopperend en scheldend staat de jongen op om stampvoetend de coupe te verlaten.
De spanning over het voorval en de opluchting over het vertrek van de jongen blijven nog lang in de coupé hangen.
Nihilisme - het verdwijnen van algemeen geldende normen en waarden. Ik geloof dat dit er een goed voorbeeld van is. Het voorval, dat slechts één voorbeeld is van wat je als treinreiziger kunt meemaken, laat twee dingen zien: Dat er mensen zijn die nog steeds hechten aan deze normen en waarden en dat er mensen zijn die vooral hechten aan hun eigen normen en waarden. Ik ben ervan overtuigd dat die eerste groep nog altijd groter is. Alleen, hier gaat het gezegde 'brutalen hebben de halve wereld' op. De tweede groep brult veel harder en valt veel meer op. En daarnaast hebben ze nog een nare eigenschap: als je een 'ik-bepaal-graag-zelf-hoe-sociaal-ik-ben-typje vriendelijk verzoekt zich wel aan de algemene normen en waarden te houden (zoals de zware opgaaf om je lege sigarettenpakje in de prullenbak te gooien in plaats van op de stoep), dan gaat dat typje negen van de tien keer uit zijn of haar pannetje. En ja, na verloop van tijd wordt het doen van zo'n verzoek bijna een dappere daad.
Ook ik durf na meer en minder geslaagde pogingen die dappere daad nauwelijks nog aan. Ik beperk me ertoe zelf zo min mogelijk overlast te veroorzaken en positief te reageren als een tiener wel zijn of haar afval in de prullenbak gooit.
Er zijn wel degelijk nog algemeen geldende normen en waarden en het zou de samenleving een stuk prettiger maken als we dat allemaal weer eens zouden beseffen.
Thuis leg je ook je voeten niet op de bank. Niet als er nog schoenen aan die voeten zitten. En thuis spuug je ook je afgekauwde Sportlife op de grond. Waarom zou je dat dan op straat wel doen?
Nou ja, ik snap het in ieder geval niet en vind dit een typisch voorbeeld van het verdwijnen van algemeen geldende normen en waarden. Ik snak naar het hersel ervan.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten